نخستین ایربگ زانو در سال ۱۹۹۵ و با نسل اول کیا اسپرتیج معرفی شد
بیش از دو دهه از زمان پیدایش ایربگ های زانو سپری شده است. شاید فکر کنید که شرکت‌هایی مثل مرسدس بنز یا ولوو ابداع کننده این ایربگ‌ها هستند، اما در اصل اینگونه نبوده و نخستین نمونه از ایربگ مخصوص زانوها در سال ۱۹۹۵ و با نسل اول کیا اسپرتیج به جهانیان معرفی شد. هفت سال بعد تویوتا هم به کیا پیوسته و در مدل کالدینا (Caldina) از ایربگ های زانو استفاده کرد.
در حال حاضر ایربگ‌های زانو بسیار فراگیر شده و خودروسازان معتقدند وجود آنها می تواند از وارد شدن صدمه به پای راننده یا سرنشین کناری در تصادفات جلوگیری کند. اما تحقیق اخیری که توسط موسسه IIHS انجام شده، از حقایق دیگری پرده برداشته است.
به گفته این موسسه تحلیل داده های مربوط به ۴۰۰ تست تصادف برخورد از جلو و مقایسه آنها با گزارشات دریافتی از تصادف های ۱۴ ایالت حکایت از آن دارد که اثر مثبت ایربگ های زانو کم و ناچیز است.
نکته دیگر اینکه مقایسه صدمات وارده به سرنشینان خودروهای مجهز به ایربگ زانو با صدماتی که سرنشینان خودروهای فاقد ایربگ های زانو متحمل شده اند، نشان می دهد این ایربگ ها نه تنها نقش کمی در پیشگیری از آسیب ها دارند، بلکه ممکن است در مواقعی باعث افزایش شدت آسیب شوند.
در تست تصادف سمت راننده با پوشش بخشی کوچک و متوسط از کاپوت خودرو، مشاهده شده که ایربگ های زانو احتمال آسیب دیدگی قسمت تحتانی و استخوان ران پای راست را افزایش می دهند.
به گفته IIHS در سوانحی که در دنیای واقعی اتفاق می افتند، ایربگ‌های زانو فقط ۰٫۵ درصد در کاهش صدمات موثر هستند که این رقم ناچیز بوده و به لحاظ آماری قابل احتساب نیست. البته به دلیل اینکه این ایربگ‌ها در تصادف های رخ داده حرکات بدن را محدود می کنند، خطر صدمه به سر اندکی کاهش می یابد.
با این حساب چه لزومی بر نصب ایربگ‌های زانو وجود دارد؟ IIHS در پاسخ به این سوال می‌گوید خودروسازان برای پاس کردن تست هایی که در آنها از آدمک ها بدون بستن کمربند ایمنی استفاده می‌شود، به ایربگ‌های زانو متوسل می‌شوند.
بِکی مولر (Becky Mueller) مهندس ارشد بخش تحقیقات IIHS گفته استراتژی های طراحی متفاوت زیادی برای شبیه سازی نقش ایربگ های زانو و محافظت از پاها وجود دارند؛ این استراتژی‌ها می‌توانند به همان اندازه موثر باشند.
منبع: autoevolution
